این مطلب از وبلاگ قدیمی دستنوشته ها به این صفحه منتقل شده است.
چهارشنبه ای که گذشت (18 می) فرصتی دست داد تا برای شرکت در یک شام نیمه رسمی که به خاطر سخنرانی ریس کالجی که در اون کار می کنم (و البته مثلاً دانشجوش هم هستم!) به پارلمان کانادا در اُتاوا بریم. به همراه تعدادی از همکارها و چند تا از دانشجوها، با یک اتوبوس به پایتخت رفتیم. یک سفر فشرده 14-15 ساعته که از هر طرف حدود 4 تا 5/4 ساعتش رو توی راه بودیم. اگرچه تجربه خیلی خوبی بود. شرکت در یک به اصطلاح کوکتل پارتی با حضور تعدادی از اعضای پارلمان(نماینده ها) که در اون علاوه بر رئیس کالج، اندی سوی (Andy Savoy) از نماینده های سرشناس حزب لیبرال و دختر همرزم نلسون ماندلا به نام توتو سخنرانی داشتن. وارد شدن به مجموعه ساختمون های باشکوه پارلمان و ردشدن از کنترلهای امنیتی خیلی شدید (البته با رعایت نهایت احترام)، تجربه خیلی جالبی بود که فرصتش برای هرکسی پیش نمیاد. اتاوا هم شهر خیلی قشنگ، تمیز و در عین حال کوچیکیه. جمعیت غالبش سفید(کانادایی) بودن (برخلاف شهرهای مهاجرپذیری مثل تورنتو). برای دیدن عکس هایی از این سفر اینجا رو کلیک کنید.
فردای روزی که ما در پارلمان دعوت بودیم، پارلمان یکی از بحران های سیاسی کانادا رو در پیش داشت. دولت فعلی کانادا که از طرف حزب لیبرال تشکیل شده با تفاوت خیلی کمی نسبت به حزب رقیب یعنی محافظه کار، اکثریت داره. عرف سیاسی کانادا اینطوره که اگر در یک لایحه مهم دولت نتونه رای از پارلمان بگیره، اون رو به حساب رای عدم اعتماد حساب می کنه و در پی اون دولت، پارلمان رو منحل می کنه و انتخابات زودرس برگزار می کنه. و نتیجه انتخابات، تکلیف دولت رو معلوم می کنه. روز 19 می هم قرار بود پل مارتین لایحه بودجه رو به پارلمان ببره و در پی انسداد سیاسی ایجاد شده، نخست وزیر گفت من رای به بودجه رو رای اعتماد به خودم تلقی می کنم. نتیجه رای گیری خیلی جالب بود. 152-152 برابر! البته نکته جالب تر این بود که دو نماینده مستقل به نفع بودجه رای داده بودن و جالب تر اینکه یکی از این دو نفر مدتی به خاطر ابتلا به سرطان در پارلمان حضور نداشت و دقیقاً همون روز رای گیری دوباره به سر کار برگشته بود. در این طور مواقع برای تعیین تکلیف رای گیری سخنگوی پارلمان که در مواقع عادی در رای گیری ها شرکت نمی کنه باید اعلام نظر کنه و اون با این توجیه که بدون توجه به وابستگی های حزبی باید از دولت حمایت کرد به نفع لیبرال ها رای داد و در نتیجه با اختلاف یک رای دولت لیبرال پل مارتین همچنان بر سر کارموند.
پل مارتین بی خبر از شکلک در آوردن بچه ای که در سفرش به استان نوا اسکوشیا بغل کرده! این عکس هفته پیش صفحه اول خیلی از روزنامه های اینجا شده بود. در سمت چپ تظاهرات مخالفان دولت در مقابل پارلمان (به همین راحتی باورتون میشه؟ هیچ کس هم کارشون نداره! مجوز از وزارت کشور هم لازم نداره!)
مشکلاتی که برای حزب لیبرال پیش اومده به خاطر چند رسوایی مالیه که دولت ظاهراً بدون اعلام به مردم پول هایی رو خرج کرده که بخش هاییش حتی برای حفظ تمامیت ارضی کانادا در استان جدایی طلب کبک صرف شده. نخست وزیر قبلی لیبرال یعنی کریتن هنوز بابت این قضیه داره به دادگاه جواب میده. همه معتقدن با تمام این مسایل لیبرال ها بیشتر به نفع مردم و خصوصاً مهاجرها عمل می کنن. محافظه کارها به شدت به آمریکا نزدیکند و از طرفدارهای شرکت کانادا در جنگ عراق بودن (برخلاف لیبرال ها). بنابراین بیجا نیست که مهاجرها و خصوصاً ما خاورمیانه ای ها از موندن لیبرال ها خوشحال باشیم. با بحران های که در مورد غنی سازی اورانیوم در ایران و جدی شدن اینکه بالاخره جامعه جهانی برعلیه ایران کاری خواهد کرد داره پیش میاد، فکر بودن در کشوری که ارتشش داره وارد خاک کشورمون میشه اصلاً احساس خوبی نمی تونه باشه...
نظرات خوانندگان :
| Name : | E-Mail : andalibihadi@yahoo.com | URL : | Date : |
| عالی بود باز هم بنویس | |||
| Name : leila | E-Mail : nokhod88@yahoo.com | URL : | Date : |
| che ghadr kam bood kash bishtar mineveshti dar mored sham ghyre rasmi khili kam sharh dadi | |||
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
نظر شما چیست؟