بلاخره "اتوبوس شب" رو همین چند ساعت پیش دیدم. این فیلم اونقدر توش صفا و انسانیت داره که چشم‌های بیننده‌ای که من باشم رو تر کنه. "اتوبوس شب" فیلم بی‌رنگی است. فیلم سیاه و سفیدی که آدم‌هایش همه خاکستری‌اند. فرقی نمی‌کنه که بسیجی ایرانی باشند یا سرباز بعثی یا کرد عراقی. همه در یک چیز مشترکند و اون انسان بودنشونه. همه حرف هم رو می‌فهمند. همه از جنگی که اون‌ها رو روبروی هم قرار داده متنفر و خسته‌اند. به جز یک تفکر بیمار، چه کسی می‌تواند ادعا کند که جنگ چیز خوبی است یا از نعمت بودن آن دم بزند؟
تفنگ سنگین است برادر،
گلوله بد است،
صدای تو خوب است...
"اتوبوس شب" را از اینجا ببینید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
نظر شما چیست؟