First Initial feeling

آین شعر رو توی تیتراژ پایانی یک فیلم شنیدم:

Do you always trust your first initial feeling

Special knowledge holds true, bears believing

I turned around and the water was closing all around like a glove

Like the love that finally found me

Then I knew in the crystaline knowledge of you

Drove me through the mountains

Through the crystal like and clear water fountain

Drove me like a magnet

To the sea

To the sea

How the faces of love have changed turning the pages

And I have changed, oh, but you, you remain ageless

Like the love that finally found me

Then I knew in the crystaline knowledge of you

Drove me through the mountains

Through the crystal like and clear water fountain

Drove me like a magnet

To the seaTo the sea

(ترانه ای بنام Cristal با شعر از Stevie Nicks)

تجربه تلخی دارم از اینکه زمانی (چیزی حدود یکسال پیش)، به اون چیزی که این شعر بهش First initial feeling میگه، اعتماد نکردم. تجربه ای که به من فهموند همیشه عقلانی عمل کردن هم کم هزینه نیست. گاهی یک حس ناشناخته از اعماق وجود آدم میخواد که که یک تصمیم گیری رو انجام بده که با هیچ عقلی جور درنمیآد. این حس به آدم دروغ نمی گه...

دلم می خواد توی لحظه زندگی کنم. حداقل از زمانی که اومدم کانادا، واقعاً دارم سعی می کنم قدر لحظه هامو بدونم. اما هنوز موفق نشدم. حتی کمی هم پیشرفت نکردم. بیشتر در غرق شدن در گذشته و کمی برنامه ریزی برای آینده، لحظه هامو از دست می دم. بعد در حسرت لحظه های از دست رفته، دوباره لحظه های "حال" ام رو هم تباه می کنم. کی قراره این پروسه تموم بشه نمی دونم.
راستی شما چطور؟ آیا به اولین حستون اعتماد می کنین؟!